To nie jest wyłącznie książka zachęcająca do korzystania z życia na całego, napisana dla mieszkańców dużych miast. To tak naprawdę nieśmiały, ale poruszający manifest społeczny i polityczny. To głos polskiej mamy – takiej jak każda z nas, zabrany w elektryzującej debacie o polityce mieszkaniowej i kierunku rozwoju urbanistyki w naszym kraju. Daria dołącza do pokolenia młodych społeczników, socjologów i urbanistów, którzy mówią głośno: musimy przestać masowo uciekać na przedmieścia!

Swoją osobistą historią udowadnia, że polskie społeczeństwo – zwłaszcza ludzie młodzi – to z jednej strony niewolnicy luki czynszowej, z drugiej ofiary fatalnego klasowego wyobrażenia o dobrobycie. Czas to zmienić, i nauczyć się kultury bycia współczesnym mieszczuchem! Nie musicie mieszkać w jednorodzinnych domach, by być szczęśliwi. O statusie społecznym nie świadczy lokal w plombie z ochroną i podziemnym parkingiem. Szczęście i satysfakcję może dać wychowanie dzieci w poczuciu tożsamości z otoczeniem, w którym wzrastają, nawet jeśli jest to podupadła poznańska dzielnica zagrożona gentryfikacją. Pełnię szczęścia może dać brak długich dojazdów autem, bycie blisko tego co lubimy robić na co dzień, wspieranie pożytecznych inicjatyw miastotwórczych i praca u podstaw – w tym przypadku rozumiana jako codzienne wybory konsumenckie, czy walka o poprawę komfortu życia w centrum aglomeracji. Z miasta wygania was trudna sytuacja ekonomiczna? Daria ma także na to odpowiedź, jako kobieta-inżynier, która umiała w życiu radzić sobie oszczędzając, rezygnując z wygód, i podejmując odważne, niepopularne decyzje.

Uwielbiam Darię, i jej odwagę w dążeniu do realizacji marzeń, jej styl i naturalność. „Żyj lokalnie” to obowiązkowa lektura dla wszystkich nieśmiałych kobiet-mam, które czują, że coś je w życiu omija, i dla każdego, kto czuje, że szczęście znajdzie w szeregowcu na odrolnionej działce pod miastem.